Γράφει ο Ρακιτζής Χρήστος.

Πολλές φορές ο μαθητής επωμίζεται τη σχολική αποτυχία λόγω της δικής μας αναποτελεσματικότητας να αναπαράγουμε τη γνώση με ορθολογημένο παιδαγωγικό τρόπο, τέτοιος που να είναι οικείος και προσαρμοσμένος στις ανάγκες του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο μαθητής οδηγείται με απόλυτη ακρίβεια στη σχολική αποτυχία, καθότι η αδυναμία του εκπαιδευτικού να αναπαραστήσει τη δική του γνώση και να δώσει νόημα στα λεγόμενα του εφαρμόζοντας αυτά σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο (η μετάβαση δηλαδή απ’ το λεκτικό στο πρακτικό κομμάτι της γνώσης για επίλυση μιας προβληματικής κατάστασης στον πραγματικό κόσμο), οδηγεί τον μαθητή σε κατάσταση ανίας ή τουλάχιστον σε στείρα απομνημόνευση τεχνικών. Οι διδαχθείσες τεχνικές παραμένουν για τον ίδιο τον μαθητή ακατέργαστα δεδομένα και πότε δεν καταφέρνουν να μετασχηματιστούν σε πληροφορία για τον ίδιο και να αποκτήσουν νόημα, ώστε να μεταβεί απ’ το επίπεδο της πληροφορίας σε αυτό της γνώσης. Ακόμη κι αν ο μαθητής έχει καταφέρει να κατακτήσει την πληροφορία, πολλές φορές, όταν καλείται να ανασύρει αυτά τα οποία έχει διδαχθεί για να επιλύσει μια πραγματική κατάσταση, να εφαρμόσει δηλαδή στην πράξη αυτά τα οποία έχει διδαχθεί, αδυνατεί και καταλήγει να αποτυγχάνει.
Οφείλουμε λοιπόν, να κατανοήσουμε πως ο μαθητής ως ζωντανό σύστημα αλληλεπιδρά με διαφορετικό κάθε φορά τρόπο απέναντι σε αυτά που εμείς του παρουσιάζουμε. Αν δεν καταφέρουμε να δώσουμε νόημα σε αυτά τα οποία επιδιώκουμε να επιτύχουμε, καταλήγουμε να αποτυγχάνουμε εμείς κι όχι ο μαθητής, αφού πολλές φορές στο γραπτό του παρουσιάζεται μέρος της δικής μας αναποτελεσματικότητας. Αυτό βέβαια, δε σημαίνει πως η αποτυχία του μαθητή οφείλεται αποκλειστικά μονάχα στον ίδιο τον εκπαιδευτικό. Η πραγματικότητα του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος σε συνάρτηση με τον ρόλο του γονέα συνθέτουν ένα δύσκολο πλαίσιο μέσα στο οποίο ο σημερινός εκπαιδευτικός καλείται να φέρει εις πέρας την εκπαιδευτική διαδικασία.